Windkracht 8, een kraakpand als hostel en geannuleerde vluchten

Daar gaat ze is een van de nummers van de Belgische band Clouseau. Dat is wat ik op 1 april in alle vroegte en 31 maart om twee uur ’s middags dacht op het vliegveld van Southampton. Mijn moeder zou na een paar dagen op bezoek te zijn geweest weer richting huis gaan. Daar komt echter niets van in door de halve orkaan die over Amsterdam trekt. Ook de vliegvelden van Heathrow en Londen City annuleren alle vluchten richting onze hoofdstad. Het levert een hoop frustratie op.

De eerst volgende vlucht van de laatste dag van maart gaat om 18.00 uur, maar die is al volgeboekt. De rest van de dag is er geen mogelijkheid om naar Nederland te gaan. Achteraf bleek dat die vlucht van 18.00 uur ook geen doorgang vond. Woensdagmorgen 06.55 uur op de nationale grappendag kan mijn moeder opnieuw een poging wagen om thuis te komen. Zoals het een echte zoon betaamd, breng ik mijn moeder – beiden met goede hoop - naar het vliegveld in de vroege ochtend. En ja hoor: opnieuw geannuleerd.

Het gevolg: allebei chagrijnig, want we hebben weinig geslapen en van alles te doen. Mijn moeder: “Ga maar naar huis, dan kan je gaan slapen. Ik wacht hier wel.” Echt fatsoenlijk afscheid neem je niet van elkaar vanwege het humeur. Tja, die dingen gebeuren. De vlucht van 10.20 uur zit ook al vol. Acht uur wachten op het vliegveld en dan maar hopen dat ze naar huis kan. De rekenwonders onder ons hebben al berekend dat het vliegtuig rond 14.30 uur de lucht in zal gaan. Een tegoedbon om eten te halen, is wat ze krijgt als troost.

Mijn moeder heeft veel geluk. Niet omdat alle vluchten geannuleerd zijn. Nee, de man die aan de balie naast ons staat, moet ook naar Nederland. De medewerkster van Flybe vertelt hem doodleuk dat hij kan wachten tot 18.00 uur. Mama heeft de allerlaatste stoel van de vroegste vlucht in de middag voor zijn neus weggekaapt. “How do I get there?”, vraagt de man heel rustig. Volgens mij kookt hij van binnen, want hij kon gisteren ook niet huiswaarts keren. Gelukkig is mijn moeder op het moment van schrijven al thuis en misschien al wel aan het werk. Eind goed al goed.

Mama heeft al een slecht voorgevoel als ze hierheen komt en dat komt dus uit. Haar vlucht richting Southampton op zaterdag zou om 14.00 uur Nederlandse tijd gaan. Uiteindelijk komt ze om 16.00 uur Engelse tijd aan. Twee keer wordt de vlucht uitgesteld vanwege het slechte weer. Het huiswaarts keren gaat dus ook al niet veel beter. Door alle ellende hierboven lijkt het alsof we geen gezellig weekend hebben gehad, maar niets is minder waar. Het was top!

Een kraakpand

De ouders van Dave en Tom hebben ons stulpje al gezien. Nu mijn ouders nog. Na aankomst van mijn moeder breng ik haar eerst naar het hostel. Dat er van buiten uitziet als een kraakpand. Je kunt de kozijnen bijna uit elkaar peuteren. Een receptie is er niet. De deurbel is de oplossing. Erg vriendelijk wordt er open gedaan (dat mag ook gezegd worden). Kleine zaken worden geregeld, zoals het ontbijt en het nagaan van de papieren. Later vertelt mama mij dat het een hostel is met 23 kamers. Ik begrijp best goed dat dat mogelijk is. De kamer waar ze in slaapt is hooguit tien vierkante meter, exclusief de badkamer. Een eigen douche en wc heeft ze dan nog wel. Wat een luxe!

Een kippenhok

Door de vertraging is het al redelijk laat. We gaan richting onze villa, want die wil ze natuurlijk graag zien. Een kop koffie en een Twix is wat ik kan bieden, want er is amper iets in huis. Ik roep Tom maar eens naar beneden omdat mijn moeder er is. “Verdomme, moet ik weer opstaan”, zal hij wel gedacht hebben. Ja, Tom is nogal lui af en toe. Wat je natuurlijk niet zou denken van iemand die net (24 maart) twintig is geworden. Flink wat cafeïne rijker wandelen we richting centrum om een restaurantje uit te zoeken. De zomertijd is nog niet ingegaan dus om 18.00 uur is het al aardig donker in Southampton. Ik kan mama de stad dus nog niet laten zien.

Uit ervaring weet ik tegenwoordig waar je goed kunt eten. The Standing Order staat bij Dave, Tom en mij hoog in het vaandel. Daar ging ik dus ook met mama heen. Voor de rust hoef je daar niet te komen op zaterdag. Het is één groot kippenhok, maar wel heel gezellig. Rustig eten zit er niet in, maar het smaakvolle diner maakt een hoop goed. We blijven daar de rest van de avond hangen. Rond middernacht breng ik haar weer naar haar ‘prachtige’ hostel. De planning voor de andere dagen: Stonehenge en sightseeing in Southampton.

Windkracht 8

Het ontbijt van mijn moeder staat iedere ochtend rond acht uur klaar. Ik ben nogal iemand die nachtrust kan gebruiken, dus we spreken rond half tien af om richting Stonehenge te vertrekken. Je weet wel: die cirkel stenen waaraan Merlijn de Tovenaar meehielp om dit mogelijk te maken zo’n 4500 jaar geleden. Bij vertrek was het weer nog aangenaam. Het is zo’n veertig kilometer rijden naar deze historische plek. De toeristische route maakt het allemaal een stuk interessanter. Een directe snelweg loopt er niet van Southampton naar de magische plek die Stonehenge heet. Mijn moeder geniet zichtbaar van het Engelse landschap dat er vandaag grauw en grijs uitziet.

Na een rit van een uur komen we bij het stenen bouwwerk aan. Afzetterij kan je het wel noemen. Je betaalt vijf pond om te parkeren en 14,50 pond voor één ticket. De parkeerwachter vertelt ons dat we vijf pond korting krijgen als we de parkeerkaart laten zien aan de kassa. Toch een fikse financiële meevaller op deze vroege zondagmorgen. Het weer dat we bij vertrek is omgeslagen naar een stevige wind. Je waait bijna uit je schoenen, maar een echte globetrotter en toerist maalt daar niet om.

Mijn moeder houdt van wind heb ik me laten vertellen. “Lekker uitwaaien. Heerlijk vind ik dat”, zegt ze. Nou, ik niet kan je ik je vertellen. Met  25 graden is dat inderdaad lekker, maar niet op deze dag; als het acht graden is en het regent. Ze is ook nog eens zo gek om te zeggen dat ze dat stuk van de ticketservice naar Stonehenge wil lopen. Het is ongeveer anderhalve kilometer. Mij niet gezien en we pakken de pendelbus ernaar toe.

Boven waait het nog harder dan beneden. Ik ben geen Peter Kuipers Munneke of Piet Paulusma, maar mijn gevoel zegt dat Jan de Wind langskwam met windkracht 8. Dat in combinatie met de regen die naar beneden kwam, zorgt ervoor dat je doorweekt bent. Maar je moet er wat voor over hebben om Stonehenge te zien. We hadden er ook de gratis audiotour bij. Ook mogelijk in het Nederlands. De batterij van het apparaatje van mijn moeder was leeg, dus we wisselden af. Door het weer hadden we niet veel geduld waardoor we niet alle informatie tot ons genomen hebben.

Stonehenge zelf ziet er heel indrukwekkend uit. De stenen zijn denk ik drie tot vier meter hoog. Door de wind en de regen erodeert alles en is het natuurlijk niet meer in originele staat. Toch is het de moeite waard om er naartoe te gaan. Dit bouwwerk staat op de Werelderfgoedlijst van UNESCO. Ik raad je aan om te gaan met betere weersomstandigheden want dan kun je daar de hele dag rondhangen. Wij hadden het na een uur wel weer gezien en waren toe aan een warme chocomel met, of course, slagroom.  

Op de bonnefooi

Overige plannen hebben we niet op deze regenachtige dag. We stappen in de auto en zien wel waar we uitkomen. Na anderhalf uur rijden door binnenlandse wegen zien we Bath op de wegwijzers staan. Die kant gaan we op. Uiteindelijk komen we ook in deze stad terecht. Gelukkig kan ik gratis parkeren. De eerste indruk verraadt ons dat het een stad is waar mensen met een redelijk inkomen wonen.  De huizen zijn drie of vier verdiepingen hoog, dus je kunt flink wat geld aftikken, wil je een stulpje betrekken.

Bij aankomst is de honger aardig toegenomen dus we gaan een gezellig restaurantje binnen. Het eten was prima evenals de aankleding. Een high-tea zit er niet in hier, want dat willen we graag proberen. Ja, echte Limburgers – dat is wat ik ook ben, maar niet te horen is - houden van vlaai en gebak. Na de lunch zien we twee patisserieën liggen. Mijn moeder neemt gebak mee voor op de terugweg in de auto; een chocolade brownie en raspbery-cheese cake.

We struinen de stad af, maar zo heel bijzonder vind ik het persoonlijk niet. Behalve mensen die verslaafd zijn aan winkelen, valt er verder weinig te beleven. Vooraf opzoeken wat Bath te bieden heeft, zou handig zijn geweest. Maar dat is het risico als je ergens op de bonnefooi heengaat. Een route door het centrum en langs het riviertje, het rugbystadion en de cricketclub is alles wat we doen.

Tweeduizend kilocalorieën

Ik heb in een eerder verhaal al geschreven over Texas Grill, de hamburgertent waar we vooral in het begin onze ponden sleten. Blijkbaar – ik ben dat natuurlijk weer vergeten – heb ik mijn moeder beloofd om bij de Rockstone te gaan eten. De andere hamburgertent vlakbij ons huis. Normaal gesproken reserveer je een week van te voren. Wij hebben geluk. Er is nog plek voor twee. Namen van hamburgers zoals Captain Jerk Sperrow en Heart Attack Hotel staan bijvoorbeeld op de kaart. De foto’s vertellen de rest van het verhaal. Veel is het, maar ook erg lekker.

Sightseeing Southampton

Aangezien zaterdag te donker was, maken we vandaag een wandeling door Southampton. Old Town, Solent University, de haven en Ocean Village zijn de plekken die we bezoeken. Mama keek vooral uit naar eerstgenoemde wijk. Jammer genoeg voor haar stelt het niets voor. Alles is platgebombardeerd in de Tweede Wereldoorlog. Enkel een stadsmuur en wat oude huizen staan nog overeind.

Het is Easter Break. Dat betekent drie weken vakantie. Och, wat is het toch zwaar hier! De universiteit is gewoon open voor de hardwerkende student. Mij zal je er niet vinden, want ik kan prima thuis werken. Ik heb moeders een rondleiding gegeven langs de televisiestudio, de computerlokalen, een collegezaal, de studievereniging en de bibliotheek. Toch wat anders dan mijn school in Tilburg. 

Southampton staat bekend om de haven, dus die kan niet ontbreken op onze route. Jammer genoeg kunnen we geen cruiseschepen zien. Dat is verboden terrein voor mensen die geen kaartje hebbe n voor de Titanic 27.0. Maar een yacht van 15 meter en een gigantische zeilboot is het alternatief dat we voorgeschoteld krijgen. Vergeleken met onze wijk is Ocean Village – waar een deel van de haven zich bevindt – erg luxe. Uit een interview heb ik vernomen dat Ronald Koeman hier woont. Misschien een keer op de koffie gaan? Hij woont op zes hoog. Het is in ieder geval het proberen waard.

We zijn aardig kapot na deze route van twaalf kilometer en keren huiswaarts. Tom en Flip gaan even de stad in, dus we kunnen even chillen in onze woonkamer. Mijn moeder vroeg of ik het gezellig zou vinden als Flip en Tom mee gingen uiteten. Daar zeg ik geen nee tegen, en Flip en Tom ook niet. Je zult wel denken: waar is Dave gebleven? Die is naar Nederland vertrokken voor twaalf dagen. Hij is ons kotsbeu en heeft even een adempauze nodig.

Fish and Chips staan op het menu. Helaas, de boot is niet aangekomen, dus het originele recept kan niet bereid worden. Nee, dit is geen smoes. Bij The Standing Order houden ze graag van verse ingrediënten. Dan maar Mexican Monday. Een burrito met een extra vulling naar keuze en een alcoholische versnapering behoren tot het menu. Prima avondeten, dat  garant staat voor een gezellige avond.

Een lekke band

De dag dat moeders zou vertrekken naar Nederland. Het verhaal van de vliegtuigen heb je al gelezen, maar dat is nog niet alles wat deze pechdag met zich meebrengt. Ik zou mama ophalen van haar hostel. Ik stap de auto in en merk dat mijn stuur naar links trekt. Een stuk verderop zet ik de auto langs de kant. Een lekke band. De zoveelste in mijn leven. Uit mijn tijd als krantenjongen had ik er – naar schatting – minstens vijftien. Zelfs de speciale buitenband kreeg ik nog lek. Ook een kwaliteit denk ik dan maar. Het is de tweede lekke band met deze auto. Opnieuw is het ventiel gescheurd. Mijn telefoon heb ik natuurlijk niet bij, want die was leeg. Naïef als ik ben, denk ik dat er toch niets fout gaat. Jammer dan, pech gehad.

De taxi brengt mama naar de plek waar mijn auto staat. Als instructrice leest ze de stappen een voor een voor hoe je een band verwisselt. Na driekwartier is het reservewiel gemonteerd. Ja, deze knul met twee linkerhanden kan gewoon een band verwisselen. Om verdere problemen te voorkomen, hebben we bij ons thuis de tijd uitgezeten. De rest is geschiedenis.

Voor zover mijn ellenlange verhaal over het weekend met mijn moeder. Een keer wat anders dan alleen maar feesten en voetbal kijken. Adieu!